Gminna Biblioteka Publiczna w Borkowicach

Książka poświęcona jednej z najlepszych i najpopularniejszych gwiazd polskiej estrady - Annie Jantar.Śpiewała pogodne przeboje i liryczne, skłaniające do refleksji piosenki. W latach siedemdziesiątych jej niezapomniane przeboje Tyle słońca w całym mieście, Najtrudniejszy pierwszy krok, Żeby szczęśliwym być czy Nic nie może wiecznie trwać znała i nuciła cała Polska.Annę Jantar - piosenkarkę legendę i fascynującą kobietę wspominają najbliżsi: rodzice, mąż Jarosław Kukulski, brat, córka Natalia, a także przyjaciele i znajomi ze środowiska artystycznego, m. in. Halina Frąckowiak, Marek A. Karewicz, Janusz Kondratowicz, Ewa Kuklińska, Jerzy Milian, Andrzej Mogielnicki, Bogdan Olewicz i Ewa Wiśniewska.Obecne wydanie poszerzone zostało o wspomnienia znajomych z branży muzycznej: Bolesława Bednarza, Jerzego Chrzanowskiego, Krystyny Cudowskiej, Andrzeja Frajndta, Adama Glinki, Zbigniewa Hołdysa, Edwarda Hulewicza, Ireny Jarockiej, Mariusza Jelińskiego, Krzysztofa Krawczyka, Piotra Kuźniaka, Stanisława Lenckiego, Romualda Lipko, Witolda Orzechowskiego, Marka Sewena, Izabeli Skrybant-Dziewiątkowskiej, Janusza Sterżenia i Marii Szabłowskiej, aktorów Krzysztofa Janczara i Macieja Łysakowskiego oraz fotografika i dziennikarza Lesława Sagana.W książce są także wzruszające listy, które Anna Jantar napisała do swej matki i córeczki zimą 1980 roku w czasie swego ostatniego pobytu w Stanach Zjednoczonych.Ze wspomnień i listów wyłania się postać wrażliwej, utalentowanej piosenkarki, pięknej kobiety i świetnego kumpla.Anna Jantar zginęła 14 marca 1980 roku, mając zaledwie 29 lat. Narodziła się legenda, która trwa do dziś. Legenda "Bursztynowej Dziewczyny".

Zbigniew czy Zbyszek? Skrzypek klasyczny czy trębacz rozrywkowy? Artysta estradowy czy muzyk awangardowy?

Zbigniew Wodecki miał dwa życiorysy. W pierwszym występował w filharmoniach jako skrzypcowy solista, podbijał Europę u boku Ewy Demarczyk, szalał w jazzowych improwizacjach i nagrywał piosenki, które wyprzedzały resztę polskiego popu przynajmniej o długość plerezy. W drugim uchodził za eleganckiego pana z telewizji, showmana w popularnych programach, muzyczną instytucję. Tyle że o tym pierwszym wszyscy na lata zapomnieli. Nawet on sam.
Wodecki. Tak mi wyszło to książka na dwa głosy: reporterska opowieść Kamila Bałuka o Zbyszku i jego przebojowym "powrocie" na scenę w 40 lat od debiutu; oraz historia Zbigniewa, którą Wodecki snuje w autobiograficznej rozmowie z Wacławem Krupińskim dosłownie na chwilę przed wybuchem Zbyszkomanii.

Czy Zbigniew mógł przypuszczać, że powróci jako Zbyszek? Czy Zbyszek w młodości planował zostać Zbigniewem? A może po prostu tak mu wyszło?